صد بحرکرم ازتو ویک چشم ترازمن             لطفی کن واین خون جگررا بخرازمن

خامــوشی آتــش بود از مــرحمت ابر             باران کــرم از تـو  و کوه شرر از من

در کــوی تــو زوّار گــنه کـار زیادند             امّا نبــود هیــچ کــس آلـوده تر از من

من عبد گنه کــار و تو مولای رئوفی             رأفت زتو زیبنده بود چــشم تر از من

من از نظر افتــاده و تــو چشم خدایی             ای چشم خداوند مپوشان نــظر از من

تن خسته و کوه گنهم برسردوش است             این کوه گنه سخت شکسته کمر از من

آقــایــی و زوّار نــوازی هــمه از تـو             بار گنه و خجلت و اشـگ بصراز من

ای یوسف زهرا نظری کن که نمـانده             جز نامه ی آلوده ز عصیان اثر از من

دریــاب مــرا ای پــســر موسی جعفر             آن روز که در حشرگریزد پدر از من

مــن غیر عطا از تو دگــر هیچ ندیدم             تو غیر خطا هیــچ ندیــدی دگر از من

من«میثم»دار توأم ای دوست دعا کن             جز میوه ی نخل تو نمــاند ثمر از من